Een week geleden ben ik even naar Valkenburg (L) geweest.
Om precies te zijn, dat was op vrijdagochtend 9 maart. Die datum en het tijdstip zullen je totaal niet interesseren; mij ook niet. Ik vermeld ze toch maar even, vanwege het laatste gedeelte van deze column. Ga nou niet meteen scrollen.
Ik ging zomaar even naar Valkenburg om een paar boodschappen te doen bij de plaatselijke middenstand die ik in mijn eigen dorp niet aantref: Blokker, HEMA, Kruidvat, Readshop. Ik hoef natuurlijk niet bij ze allemaal te zijn maar er ligt er altijd wel een op mijn route. De toch zo noodzakelijke boodschappen verzin ik er dan meestal wel ter plekke bij.
Ik mag toch wel hopen dat al deze gesponsorde reclames in deze column worden weggepiept.
In Valkenburg is ook nog een hakkenbar waar je niet alleen maar hakken kunt laten maken maar ook sleutels. In alle modellen en op maat gemaakt, waar je bij staat. Je kunt er ook sleutelhangers kopen, veters, inlegzolen, al dan niet tegen zweetvoeten en noem maar op. Nou ja, als je dit soort columns leest, ben je niet echt achterlijk; dus dat weet je zelf ook nog wel. Maar ik heb nooit kunnen ontdekken waarom zo’n zaak nou “hakkenbar” heet. “Hakken” snap ik nog wel. Als je zo’n meestal piepklein winkeltje binnen komt, krijg je immers niet meteen de associatie met een giga houthakkkersbedrijf waar reusachtige boomstammen tot molm worden verwerkt. De inventaris dwingt je om in één oogopslag een link te leggen met de producten die je er aantreft. Je gaat er dus ook niet meteen aan denken dat je hier de middelen krijgt aangereikt om iemand een hak te zetten; als je dat al zou willen. Daar zijn immers enkele simpele woorden meer dan voldoende voor.
De persoon die je in die hakkenbar aantreft, is altijd een man, net zoals vroeger een buschauffeur ook altijd een man was. Ik vind het geweldig dat steeds meer vrouwen buschauffeur worden. Ja, dat meen ik echt! Ik houd van vrouwenemancipatie. Niet om in roze rokjes en voorzien van diepe decollete’s met foldertjes en allerlei onnozele prietpraat op de denkbeeldige barricades te gaan staan, maar door het gewoon te doen! Managementfuncties op topniveau, buschauffeur, vrachtwagenchauffeur, piloot. Maar ik heb het vooral ook over vrouwen zoals Neelie Kroes: toppie! Daar heb ik dus echt respect voor! Net zoals voor mannen (m/v) die solliciteren op vacatures van secretaresse, receptioniste en meer van dat soort waarschijnlijk onbedoelde feministische onzin. Trouwens, eerlijk is eerlijk: ook met een vrouwelijke chauffeur kom ik altijd wel op mijn eindbestemming.
Maar even terug naar het onderwerp. Waarom heten die miniwinkeltjes nou hakken”bar”? Bovendien noemt die man dus zich steevast de hakkenbarman, niet de barkeeper. Ik ben er nog altijd niet uit waarom dat zo is. Misschien wil zo’n man wel voorkomen dat je dan weer meteen aan een kroeg gaat denken. Of, nog erger, aan een keeper, voetbal dus. Binnenkort ga ik het dus gewoon maar even aan hem vragen.
Soms ga ik ook alleen maar naar Valkenburg om er een stukje te wandelen. Mijn favoriete wandelroute is langs De Geul. Eigenlijk is dat ook de enige route die ik in Valkenburg voor mijn plezier loop. Dat ligt aan mij; onbekend maakt onbemind. Maar langs dat water zie ik in elk jaargetijde mooie vogels: kwikstaartjes, roodborstjes en jawel: de ijsvogel. Voor de rest heb ik helemaal geen verstand van vogels. Maakt het wat uit? Als ik ze zie, geniet ik ervan!
Ik geniet ook van die wandelingen, de rust. Tot in al mijn vezels, tot in mijn tenen.
Het voorjaar, om het lentegevoel heerlijk op te snuiven en tot mij te laten doordringen. Hoe mooi de natuur kan zijn. En vooral die rust.
Ook in de zomer: geweldig. Lopen in de halfschaduw, heerlijk verfrissend, terwijl je weet dat daarboven toch die zon schijnt. Nou ja, ik ben nu eenmaal geen zonaanbidder. Maar als ik daar wandel, kan ik mijn regelmatig verwarde gedachten weer een beetje tot orde brengen. Nou ja, tot rust laten komen, want ook dan denk ik vaak na over heel simpele gedachten die ik onder woorden wil brengen. In een verhaal, een volgend boek, een column. Het resultaat is voor mij niet belangrijk, wel de weg ernaar toe. Weinigen die dat begrijpen. Zoals ook maar weinigen begrijpen dat ik vaak aan het werk ben als ik alleen maar door het raam naar buiten zit te kijken. Ik werk, maar ik werk met de inhoud van mijn hoofd. Dat kun je niet zien. Hoeft ook niet. Je hoeft het er ook helemaal niet mee eens te zijn; je kunt wel proberen het te begrijpen.
In de herfst is mijn favoriete wandelroute geweldig! Bladeren in alle kleuren van de regenboog vormen een ware versiering van het pad waar ik op loop. Van geel via bruin tot felrood, in alle schakeringen. Op dat pad blijven ze liggen, totdat de natuur ze zelf wel opruimt. Er zijn mensen, die het niet met de natuur eens zijn…
Als ik er in de winter naar toe ga, dan let ik altijd op de windrichting. Staat de wind parallel aan het water, dan kan het er vaak ijzig koud zijn. Liever niet, dus.
Uiteraard is Valkenburg vooral ook bekend als toeristische trekpleister in de regio. Dat toerisme mijd ik liever; ik heb het wel gehad. Zal vast ook te maken hebben met mijn leeftijd en met mijn psychische gesteldheid. Alhoewel, wat dat laatste betreft: ik voel mij nog altijd jong en helder van geest. Ik hoop dan ook nog heel wat columns te gaan schrijven.
Regelmatig ga ik te voet naar Valkenburg; een afstand van zo’n vier km. Daar doe ik dan ongeveer drie kwartier over. Maar de terugreis toch maar even met de bus; een ritje van vijf minuten. Mijn voeten doen dan even niet wat ik van voeten verwacht: gewoon zorgen dat ik zo’n stukje kan lopen. Terug met de bus dus. Zo ook op 9 maart.
Op het station loopt zowaar heer Cor Bosman, (ex-PVV) Statenlid in Limburg, in gezelschap van nog wat andere mensen. Ik ken hém wel, hij mij gelukkig niet. Stel je voor dat hij mij ook nog zou aanspreken. Ook al zouden er geen bekenden in de buurt zijn, je weet het maar nooit. Voor je het weet, sta je toch maar samen met hem op de foto, gemaakt door de eerste de beste toevallige passant met een mobieltje en beland je nog diezelfde dag op internet. Dat is niet echt de publiciteit die ik zoek.
Even het geheugen opfrissen.
Heer Cor Bosman, (ex-PVV) Statenlid in Limburg, is onlangs in opspraak geraakt. Heer Bosman had nogal beledigende uitspraken gedaan over PvdA-statenlid Selçuk Öztürk: “Een stuk uitgekotst halalvlees, gemaakt van Turks varken”. Zelfs voor de PVV was dit onacceptabel. Zelf zou ik inderdaad liever termen als lullig stuk braadworst of zo hebben gebruikt. Niet voor de respectabele en fatsoenlijke heer Öztürk overigens; geen misverstand. Heer Bosman is uit de fractie gezet en daarna doorgegaan als eenmansfractie. Ook dat lijkt mij al één man te veel, laat staan dat ik ook nog de naam van zijn “fractie” zou noemen. Al erg genoeg dat zo iemand in Provinciale Staten zit.
och blijkt die heer Bosman wel over humor te beschikken. Hij vindt zelf dat hij zichzelf wel vaker van “sarcastische humor en zelfspot” bedient. Heer Bosman, ik vraag mij werkelijk af of u weet wat “sarcastische humor” betekent. Opzoeken in de Van Dale heeft geen zin. Heeft u zelf ook nooit gedaan. Waarschijnlijk heeft u niet eens een Van Dale of weet niet wat dat is. Maar “zelfspot” als je daarmee beoogt een ander de grond in te boren? Laat maar; hoe simpel kun je zijn?
Stel je voor dat heer Bosman helemaal niet meer weet op die dag in Valkenburg te zijn geweest. Of dat hij thuis tegen zijn vrouw heeft verteld dat hij op die dag een ontzettend belangrijke MOE-bijeenkomst in het buitenland heeft waar hij als voorvechter van onze Nationale Belangen toch maar even moet gaan pleiten voor een absolute immigratiestop, geen banen jatten van onze eigen mensen en meer van dat soort geweldig interessante thema’s. Bovendien aan al die onderontwikkelde buitenlanders uitleggen dat mensen met donkere huidskleuren in ons Nederland heus wel worden getolereerd, maar alleen als die kleuren het resultaat zijn van een cosmetisch zalfje uit een potje en meer van dat soort onzin. Nou ja, en dan zal ik hem net in Valkenburg aantreffen en daar ook nog een stukje over schrijven. Dat wil ik heer Bosman natuurlijk niet aandoen. Want hoe vertelt hij dat aan zijn vrouw?
Mijn dag is goed. Vooral omdat ik weer de andere kant op ga; terug naar Hulsberg.
Mijn eerste columns zie ik vooral als een oefening: kijken hoe ik reageer op een beetje druk in mijn agenda, want dat ben ik helemaal niet meer gewend. Ik leef vrijwel zonder agenda, zonder horloge, zonder afspraken. Eva heeft mij gevraagd om de onderwerpen van mijn columns toe te spitsen op gebeurtenissen die een mens kunnen veranderen, het échte verhaal achter het masker. Mensen bewust maken, mijn eigen ervaringen. Hoe komt het dat ik nu ben wie ik ben…
Die afspraak met Eva staat.
Gun mij nog een paar weken de tijd; dan zal ik er zijn!
Met de columns die Eva en ik qua inhoud voor ogen hebben.
