Helemaal kapot

Eerlijk gezegd heb ik helemaal geen zin om een column te schrijven.
Ga ik dus ook niet doen. Ik beperk mij tot wat losse flodders.

De afgelopen weken zijn voor mij zwaar geweest.
Niet zozeer fysiek maar vooral emotioneel.
Die ellendige depressie in optima forma. Steekt regelmatig de kop op. Zeker ook aan lotgenoten hoef ik niet uit te leggen wat dat met een mens kan doen. Ik voel mij helemaal gesloopt. Ik kijk in de spiegel en zie een afwezige lul. Een lul met vingers, dat weer wel.

Tijdelijk ben ik in gedachten helemaal van de wereld.
Ik leef maar heb het gevoel dat ik op afstand alleen maar naar mijn eigen ik, mijn eigen leven zit te kijken. Ik voel mijn lijf en leden maar het lijkt wel of ik er zelf geen deel meer van ben. Alsof ik gezopen heb. Ik ben mijzelf niet meer. Ik blijf wat ouwehoeren op sociale media en zo. Nou en, is het dat dan? Het is slechts uiterlijk. In werkelijkheid ben ik helemaal kapot. Gewoon, gesloopt.

Ik sta op en tel meteen de uren totdat ik weer naar bed kan gaan.
Hoe krijg ik verdomme die dag kapot?
Ik ruim de vaatwasser leeg en dan ga ik buiten zitten. Een mok koffie en een paar sigaretjes om op te starten, wat kloten op mijn smartphone en voor de rest gewoon voor mij uitstaren. Een uur lang. Ik denk aan alles, ik zie alles en tegelijkertijd helemaal niks. Zo begint mijn dag, telkens weer. Datzelfde ritueel zal ik nog meerdere keren op die dag herhalen. Een mok koffie en wat sigaretten. Ik ben er wel maar leef niet meer. Ik wacht; wacht tot ik weer naar bed toe kan.

Ik haat mijn eigen stompzinnige gedrag, iedere dag maar weer.
Tegelijkertijd weet ik: laat alles maar lekker over me heen komen. Zal mij een zorg zijn.
En toch werkt het zo niet. Ik weet echt niet meer waar het noorden ligt, laat staan dat ik nog het verschil weet tussen links en rechts. Mijn leven voelt zo nutteloos: waarom ben ik er nog? Wat heeft het leven nog voor zin? Het leven voelt helemaal leeg, zinloos. Ik kan nergens van genieten, totaal geen energie. Nog te moe om niks te doen. Volstrekt apathisch, emotieloos.

In alle bescheidenheid: wij hebben een prachtige tuin.
Bewust vogelvriendelijk ingericht. In mei is ie op z’n allermooist. Ik zou er iedere dag van kunnen genieten. Ik zie al die vogels: mussen, merels, houtduiven, eksters, koolmeesjes en heel wat ander spul waar ik de naam niet eens van weet. Ik houd mij stil; tot een paar meter van mij vandaan. De zwaluwen maken de hele dag hoog in de lucht hun zoektocht naar insecten.
’s Avonds verschijnt een enkele kikker uit onze vijver; op het terras. Ik kan ‘m bijna aanraken. Een egeltje schuifelt over het gazon. Is al jaren onze vaste zomergast.

Wat zou ik toch kunnen genieten van al dat moois.
Het doet mij niks, helemaal niks.
Ga alsjeblieft geen adviezen geven. Je moet ook wat gaan doen, ga een flink stuk wandelen en zo. Lekker in de zon zitten; knap je van op. Niet doen. Soms zijn er van die dingen in het leven die anderen gewoon niet kunnen begrijpen. Dat kan ik ook niet uitleggen. In zo’n perioden is het er.

Ook dat heet depressie.
Ik voel mij gesloopt; helemaal kapot.
Gaat wel weer over.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje