Herstellen

Een paar tattoos rijker ben ik weer thuis.
In twee weken tijd twee zware operaties gehad en twee keer volledige narcose. Doorgaans kan ik alles lekker relativeren. Doe ik ook nu maar eerlijk gezegd: het heeft er flink ingehakt. Doet het ook nu nog steeds en zal nog de nodige weken, waarschijnlijk maanden gaan duren.

Vooral de tweede operatie aan mijn etalagebenen is zwaar geweest.
Twee chirurgen hebben vijf uur staan hakken en snijden. Ook nu weer een paar liter bloed verloren en na de ingreep via de Intensive Care nog een week in het ziekenhuis voor verder herstel. In die week ben ik helemaal lek geprikt in verband met bloedafnames, infusen en injecties. In combinatie met mijn bloedverdunner levert dat prachtige blauwe taferelen op. Met een beetje fantasie dicht je mij blauw bloed en dus een adellijke status toe.
Er zijn twee opties. Hetzelfde als de vorige keer zeven jaar geleden: in de lies een bypass maken tussen linker- en rechterslagader. De slagaders van binnen schoonschrapen en klaar. Na een paar dagen huppel ik weer vrolijk rond. Er is ook nog een tweede optie. De oude bypass verwijderen en vanuit de buik een vertakking maken van de lichaamsslagader naar beide benen.

Het team artsen heeft het er maar moeilijk mee om tot een besluit te komen.
Uiteindelijk kiezen ze toch voor optie twee. Mij is het om het even. Ik heb er alle vertrouwen in dat er verantwoorde keuzes worden gemaakt. Wat ik ervan vind, voegt helemaal niets toe.
Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik in de afgelopen maanden een prima contact heb gehad met de hoofdchirurg. Uitstekende voorlichting vooraf en de voor- en nadelen van de mogelijkheden helder in kaart gebracht. Een sterk punt vind ik dat de chirurg al zeer snel de vlijmscherpe diagnose stelt dat er geen sprake is van vaginale schimmelinfecties. Ik bedoel, zoiets schept toch meteen vertrouwen in de deskundigheid van zo’n man.

In mijn buik hebben ze een snee gemaakt van zo’n dertig centimeter; vanaf mijn borst tot onder mijn navel. Bovendien nog twee flinke incisies in mijn lies. Ik weet ongeveer wat ze verder hebben uitgespookt; de rest hoef ik niet te weten. Deze week hebben ze de eerste veertig krammen alweer verwijderd; de andere komen volgende week.
Eén been voelt prima, het andere niet. Doorbloeding is goed maar de hele dag een doof gevoel alsof het been niet van mij is. Via chirurgie ben ik inmiddels weer doorgestuurd naar de neuroloog. Gaan we volgende week weer op bezoek.

Ik had en heb veel bewondering voor het ziekenhuispersoneel. In die week tijd heb ik zeker zo’n tachtig verschillende mensen aan mijn bed gehad. Verzorgend en verplegend personeel, artsen, specialisten. Ieders bijdrage keurig op elkaar afgestemd en zeer doeltreffend. Iedere dag weer een prachtig voorbeeld van echt teamwork.
Het eten in het ziekenhuis is ook prima. Iedere dag weer een zeer royaal aanbod om je eigen keuze te maken. Draagt zeker bij aan een prettig verblijf. Natuurlijk heb je altijd van die azijnpissers voor wie het nooit goed is. Links in, rechts eruit.

De dagen kruipen traag voorbij.
Ik slaap zo’n twaalf uur per dag en vul de rest van de tijd met kruiswoordpuzzels en ’s avonds voor de buis hangen. De krant lezen gaat wel maar nog moeilijk. De hele dag een licht duizelig gevoel en de concentratie is er niet. Komt wel.
De komende maanden zal ik druk zijn met revalideren, zowel van mijn benen als van mijn arm/schouder. Deels op eigen houtje, deels via deskundige begeleiding.
Voor de rest ga ik mijn aandacht weer verplaatsen naar andere dingen dan alleen maar dat ziekenhuis. Schrijf ik niks meer over.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje