Het nieuwe jaar

De jaarwisseling is voorbij.
We barsten van de goede voornemens: dit jaar gaan we het écht anders doen. Was ik vorig jaar ook al van plan maar toen is het mij niet gelukt omdat…
Laat maar. Ik hoef het niet te weten.

Een enkeling kent mijn slogan: gebruik je verleden als springplank, niet als hangmat.
Uitgerekend bij de start van het nieuwe jaar hebben we allemaal plannen om dingen anders te gaan doen. Stoppen met roken, afvallen, meer gaan bewegen, gezonder eten en vul de rest maar in. Ik weet het en doe er zelf soms ook aan mee.
Zo ook dit jaar. Over mijn eigen goede voornemen voor het nieuwe jaar zal ik binnenkort een column gaan schrijven. Daarin zal ik vertellen dat het niet alleen een voornemen was maar dat het mij ook is gelukt. Zeker weten.

Dat nieuwe jaar.
Een blanco lei, wellicht besmeurd door de restanten van afgelopen jaar.
Dat vorige jaar zal zich ook nu weer herhalen: terroristische aanslagen, alleen wat dichterbij. Je hoeft geen profeet te zijn om dat te voorspellen. De vraag is alleen waar en hoe dichtbij? We zullen daardoor misschien een klein beetje beter begrijpen hoe dat moet zijn voor mensen die dag in dag uit moeten leven in zo’n situatie. Al jarenlang. Misschien ook wat meer begrip voor al die vluchtelingen.

Zullen dit jaar de voedselbanken overbodig worden?
Ach, het antwoord weet je zelf. Triest dat die in ons welvarende Nederland zo nodig zijn. En nodig zullen blijven. Vadertje Drees is dood. Ook zijn gedachtegoed wordt systematisch om zeep geholpen. De verzorgingsstaat is inmiddels vervangen door een participatiemaatschappij.
Waarom? De politiek wil dat zo. Ook in het nieuwe jaar zal het immers alleen maar gaan om geld, geld en nog eens geld.

Zelfverrijking door de toch al rijken zal blijven doorgaan, bankiers voorop. Schaamteloos.
Al die anderen die er minstens zo hard aan meedoen, kennen we niet eens totdat er weer een nieuw schandaal komt bovendrijven.
De zorg, ooit een juweeltje waar we als Nederland trots op mochten zijn. De zorg wordt zo langzamerhand onbetaalbaar. Steeds minder handen aan het bed. Minder tijd ook voor een klein beetje persoonlijke aandacht, ook tot frustratie van degenen wier roeping het is om in de zorg te werken. Het moet allemaal zakelijker, sneller vooral. Geld, geld en nog eens geld.

Er zijn vele mensen die ziek zijn; vaak ernstig ziek. Ook psychisch ziek van binnen; vrijwel niemand die het ziet maar ziek zijn ze wel. Ik weet waarover ik het heb.
Ik lees over prijzen van nieuwe geneesmiddelen die helpen maar onbetaalbaar blijken. Ik lees ook over zorgverleners die declaraties indienen voor nooit verleende diensten.
Jawel, de zorg wordt onbetaalbaar…

Vereenzaming wordt steeds meer een maatschappelijk probleem.
Mensen komen om wat voor reden dan ook nauwelijks de deur meer uit. Hun levenspartner verloren, ze kunnen het tempo van de huidige maatschappij niet meer bijbenen, er zijn zo weinigen met wie ze nog kunnen praten. Soms kennen ze amper hun buren. Volstrekt geïsoleerd van het leven om hen heen.
Mantelzorgers zijn en worden steeds belangrijker.
Voor de rest zijn alleen dat even zo eenzame kanariepietje of goudvis de enige met wie ze nog contact hebben. Ronduit triest.

Het nieuwe jaar.
Misschien kun ook jij iets betekenen voor een ander.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje