In de rij

Ik prijs mij hoe dan ook gelukkig dat onze kinderen de leeftijd van pretparken inmiddels royaal zijn ontgroeid. Ze zijn volwassen.
Zo’n pretpark bezoeken is voor mij vaak afzien. Bij de kassa staan wachten en voetje voor voetje telkens een beetje naar voren om naar binnen te mogen. Zoals Japanners dat doen. Nooit opgevallen? Die lopen niet, die schuifelen. Maar ik ben geen Japanner en ik wil gewoon betalen en dan hup, naar binnen. Jammer dan.

Eenmaal binnen staan we telkens weer eindeloos in de rij voor de een of andere attractie.
Eindelijk, aan de beurt. Na een paar minuten is het alweer afgelopen. Voor kinderen lijkt dat natuurlijk een eeuwigheid maar als ouder sta ik voor liefhebbende lul aan de kant zwaaiend te wachten totdat het grut weer terugkeert in meer aardse sferen. Als je pech hebt, willen ze nog een keer. Dus weer in de volgende rij. Ik aanvaard mijn lot quasi enthousiast. Jawel, het is immers een pretpark.

Winkels waarin ik in een te lange rij moet staan. Ik kan er niet tegen. Dan wil ik weg, gewoon weg, zonder dat ik dat telkens weer moet uitleggen. Het zal niet voor de eerste keer zijn dat ik mijn boodschappenkarretje gewoon laat staan en verdwijn. Nou woon ik in een dorp. Het personeel kent mij dus ik zeg dat ik even naar buiten wil. Ik kom mijn karretje wel weer oppikken zodra de drukte verdwenen is. Dat begrijpen ze.

Ik heb ook al jaren heel vaak moeite met (drukke) feestjes.
Die drukte kan ik regelmatig echt niet verdragen; ook dan wil ik weg. Na een paar uur heb ik het wel gehad en is het voor mij geen feest meer. Iedereen amuseert zich of doet alsof maar ik niet. Dan gaat mijn vrouw maar regelmatig alleen naar feestjes. Lijkt me niks mis mee. Soms wil ik wel maar ga het mij niet opdringen want dan gaat het mis.
Op tv zie je regelmatig beelden van mensen die vaak urenlang in de brandende zon in lange rijen staan te wachten om een klein beetje voedsel of drinken te kunnen bemachtigen. Of die vele uren in de rij staan om te mogen stemmen! Ik prijs mij vele malen gelukkig dat ik in Nederland woon. Een ongekende luxe!

Nog even terug naar de plaatselijke supermarkt.
Het allerergst vind ik als er een oud dametje met een rollator vóór mij in de rij staat. Soms zijn het er twee. Die gaan gezellig samen winkelen.
Ik heb niks tegen oudere vrouwtjes met een rollator. Ik wil ze alleen niet vóór mij hebben staan bij de kassa.

Toch ben ik de beroerdste niet en help even mee om de boodschappen in het rollatormandje te doen. “Oh ja, de beurs.” Ligt onder de boodschappen dus die gaan er weer uit, beurs eruit en boodschappen weer erin. “Shit” zegt zo’n oudje niet maar toch: leesbril vergeten. Thuis? Nee, ligt in het mandje, onder de boodschappen…
Of de duvel ermee speelt. Ze tikt drie keer achter elkaar de verkeerde pincode in. “Dit kan niet! Mijn dochter heeft mij toch verteld dat 4-9-7-1 de goede pincode is. Oh nee, ik bedoel 9-4-7-1. Ik kijk wel of ik genoeg geld bij me heb dan betaal ik op de gewone manier. Truus, als ik tekort heb, kun jij mij dan wat voorschieten?” Dan weet ik al dat het een kwestie wordt van muntgeld tellen waarbij de caissière maar al te graag behulpzaam is. Zij roept om: “Kassa 4 gaat ook open.”

Ik doe niet meer mee want ik weet dat ik dan alle muntjes stuk voor stuk moet gaan tellen, het verschil moet uitleggen tussen de 10-, 20- en 50-muntjes en daarna alle overtollige muntjes na een extra controle weer in de beurs moet doen. Het duurt even maar dan verdwijnen de boodschappen weer in het mandje.
“Och, de beurs. Die moet natuurlijk wel onderin; voor de veiligheid.”
Boodschappen eruit, beurs erin en boodschappen erin. “O ja, vergeten. De leesbril; die moet ook onderin. Voor de veiligheid…”
En dan komt die vriendin nog. Ze gaan immers samen gezellig winkelen.

Daarna ben ik aan de beurt.
Vandaag niet. Ik sta allang bij kassa 4 of buiten.
Mijn karretje haal ik straks wel op.

written by Rob van Spanje