Kanker

Is dit een leuk onderwerp om over te schrijven?
Degenen die mij een beetje kennen, weten dat ik de onderwerpen voor mijn stukjes gewoon kies uit het leven van alledag. Vooral ook uit mijn eigen leven. De vraag of het leuk is, vind ik helemaal niet interessant. Ik schrijf gewoon over iets dat mij intrigeert, opvalt of bezighoudt.

Deze keer is dat toevallig kanker omdat ik sinds begin dit jaar weet dat ik longkanker heb; ik heb er al eerder over geschreven. Niet meteen de meest onschuldige van alle kankersoorten. De kleincellige variant die berucht is om zijn snelle en agressieve verspreiding. Mogelijk ook naar andere lichaamsdelen dan alleen de longen. Komende week krijg ik mijn tweede chemokuur. Daarna zullen er minimaal nog twee volgen, al dan niet aangevuld met bestraling. Ik zie het wel.

Maak ik mij nu zorgen? Raak ik in paniek? Nou nee. Ben ik bezig met doemdenken en doodgaan? Helemaal niet. Als ik zeg dat het mij weinig doet, ontken ik de werkelijkheid maar het onderwerp domineert zeker niet mijn leven van alledag. Ik leef gewoon mijn leventje zoals ik altijd heb gedaan. Gaan piekeren en zorgen maken over de toekomst kost alleen maar energie en levert totaal niets op. Die instelling heb ik nooit geleerd; bewust nooit willen leren. Simpel omdat ik mij gelukkig prijs dat ik een eeuwig optimist ben. Ik vertrouw erop dat de artsen hun stinkende best doen en dat de rommel die in mijn lijf komt z’n werk zal doen. Als dat niet zo is, kan ik het toch niet veranderen. Hoe mijn toekomst eruit zal zien? Misschien word ik honderd of ben ik morgen dood; geldt voor iedereen. Onzekerheden zijn nu eenmaal eigen aan het leven.

Ik stam nog uit de jaren van vorige eeuw dat er niet over kanker wordt gesproken. Mag niet, volstrekt taboe. Als je het er toch over wilt hebben, praat je hooguit over “K”. Heeft een vrouw baarmoederhalskanker dan wordt dat heel voorzichtig omschreven als een typische vrouwenziekte zonder het beestje bij naam te noemen.
Zijn de tegenwoordige tijden anders? Voor een deel wel maar ik wil de mensen niet de kost geven die nog altijd niet over kanker kunnen, durven of willen praten. Begrijp ik en kan ik alleen maar respecteren. Zelf ben ik uit andere klei gebakken. Ik ben ervan overtuigd dat je juist door erover te praten of te schrijven taboes kunt doorbreken zodat het onderwerp net zo normaal wordt als een paracetamolletje tegen hoofdpijn. Zijn we wel wat jaren verder. Niks doen is in mijn ogen achteruitgang.

Mijn dagen zien eruit zoals het de laatste jaren altijd is geweest. Gewoon genieten van kleine dingen. Alles mag en niets moet, af en toe wat flauwekul en mensen soms een glimlach bezorgen. Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd zijn. Mijn energiepeil is duidelijk minder dan voorheen maar daar word ik niet ongelukkig van. Ik heb weer zin in de krant en volg de actua met belangstelling. Alleen een goed boek lezen lukt nog even niet; gebrek aan concentratie. ’s Middags een uurtje slapen en meer dan voldoende nachtrust. Ik verkeer in de meer dan luxueuze situatie dat ik mij dat allemaal kan veroorloven. Overdag een half uurtje wandelen in de buitenlucht. Ik tref mensen om even lekker mee te kletsen; heerlijk. Heb wel nog veel last van duizeligheden. Nou ja, een gewaarschuwd mens telt voor twee. Mijn rollator koester ik als mijn Mercedes. Vele malen beter dan die loopband thuis.

Het allerbelangrijkste kan, mag en wil ik niet vergeten.
Mijn vrouw en kinderen. Ik hou niet van standbeelden maar stilzwijgend bieden zij een enorme steun zodat ik al jaren kan leven zoals ik leef. Praten zij niet over maar ze zijn er gewoon. Betekent voor mij heel veel. Vooral ook omdat hun eigen leven er door mij de laatste jaren bepaald niet leuker door is. Zeker ook nu heb ik hun stilzwijgende steun meer dan ooit nodig. Ook uit hen put ik iedere dag weer de energie om die eeuwige optimist te blijven.

Zij weten dat ik vele malen meer wil zeggen dan een simpel dankjewel.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundels Vis op vrijdag en Ik hengel maar wat!

[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
[bol_product_links block_id=”bol_5a3418acac9a0_selected-products” products=”9200000086862039″ name=”Ik hengel maar wat rob” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje