Laatst kwam ik een mooie slogan tegen: “Don’t try to have it all; just live with your choices.”
Inderdaad, het leven bestaat uit het maken van keuzes; en die maak je zelf.
Je hoort het zo vaak. Ik heb geen tijd.
Ach, iedereen heeft evenveel tijd, vierentwintig uur de klok rond. Iedere dag weer. De manier waarop je die tijd invult, ligt aan jezelf. Niet aan iets of iemand anders. Er zijn mensen die er niet tegen kunnen als ik dat zo rechtstreeks tegen hen vertel. Nou ja, voor mij is dat geen probleem dus vertel ik het toch. Overigens altijd met respect voor die ander; ik zal nooit iemand onnodig krenken. Zo ben ik gebakken en zo zit ik in elkaar. Maar ik zal wel gewoon blijven vertellen wat ik vind. Als die ander dat niet zo leuk vindt, heb ík geen probleem; hij of zij misschien wel. Kan ik niet mee zitten.
Zo zijn er ook heel wat mensen die zich telkens erachter verschuilen dat zij er toch niks aan kunnen doen dat het zo met hen gelopen is in het leven. En ja, soms gebeuren dingen wel eens zoals ze komen. Dan overkomt het je; vertel mij wat. Maar doorgaans gaat het er niet om wat je overkomt, maar hoe je ermee omgaat. En dat ligt toch echt aan jezelf. Ook hier bevestigen uitzonderingen uiteraard de regel maar stop met dat continue geklaag.
Zo maakte ik jaren geleden zelf een verkeerde beroepskeuze in mijn leven en werd ik arbeidsdeskundige bij UWV. Het werd de proloog van een jarenlange periode van doffe ellende. In het begin heb ik mij vaak schuldig gevoeld, vooral ten opzichte van mijn gezin: was ik maar nooit arbeidsdeskundige geworden. Pas later realiseerde ik mij dat het geen kwestie was van schuld maar het gevolg van mijn eigen keuze. De spelregels zoals die destijds door UWV als werkgever tegenover mij werden gehanteerd heb ik in mijn boek beschreven. Die vond en vind ik tot op de dag van vandaag overigens nog altijd ronduit schandalig maar dat betekent niet dat ik alleen UWV de schuld kan geven kan geven van het verloop van mijn eigen leven!
Ik maak mij er nu niet meer druk om maar ik denk aan mensen die er nog steeds mee te maken hebben of gaan krijgen, zowel UWV-werknemers als uitkeringsgerechtigden.
Voor de rest: ik heb destijds gewoon de verkeerde afslag genomen.
Er zijn mensen die alleen maar kunnen praten over werk. Iedere keer maar weer over werk.
Dat maakt het wel heel erg lastig om ook eens andere thema’s aan te snijden. In een meer zakelij-ke omgeving hoeft dat geen probleem te zijn. Komt het dichterbij? Mwah, niet echt een stimulans of zelfs een betonnen muur om er een normaal gesprek mee te voeren. Meestal probeer ik die mensen dan ook simpelweg te mijden.
Wat je vaak ziet, is dat zij ook vrijwel altijd commentaar en kritiek hebben als je zelf iets doet dat in hun beleving niet met werken te maken heeft. Computeren om te netwerken, om aan je volgende boek te werken, een uurtje naar buiten kijken of een stukje wandelen om te relaxen of om inspiratie en nieuwe ideeën op te doen. Als schrijven je ambitie is en je vindt dat geen werken, begrijp ik het echt niet meer. Maar volgens mij ben ík dan niet degene die gek is. De een is nu een-maal meer met zijn hoofd bezig en de ander meer fysiek.
Laat maar. Ik word er niet meer koud of warm van.
Zelf heb ik zo’n dertig jaar gewerkt. Hard gewerkt, al zeg ik het zelf. Alleen twee keer onderbroken door een burnout. Toch “even” wat te veel hooi op mijn vork. Na die dertig jaar volgden ontslag, werkloosheid, Ziektewet en WIA: duurzaam chronisch depressief. Allemaal een gevolg van mijn eigen keuzes. Hoewel je daar niet op voorhand voor tekent, kan dat natuurlijk wel gebeuren. Dit soort processen wens je niemand toe. Inmiddels weet ik helaas wel wat dat is en hoe dat voelt. Ik zou willen dat er iemand is die dat begrijpt.
