Kliniek: derde week

Dit is mijn derde en laatste week in de kliniek.
Het echte behandeltraject voor mijn depressie is nog niet gestart. Deze weken zijn slechts bedoeld als cooldownperiode: even bewust afstand nemen van het leven van alledag. Alles tijdelijk loslaten, innerlijke balans en rust hervinden, bezinning en ontspanning.

Center Parcs zou ik het niet willen noemen maar ik heb echt genoten van deze weken. Veel gepraat met andere groepsleden, vooral goed geluisterd naar hun verhalen en kennisgemaakt met leefwerelden die mijlenver van de mijne verwijderd zijn. Daar heb ik uiteraard wel het een en ander over gehoord, gelezen, wat documentaires over gezien en dat soort spul. Hier in de kliniek hebben de beelden die ik ervan had concreet handjes en voetjes gekregen, in het hier en nu. Ook zo is de vaak harde werkelijkheid.

Ik prijs mij meer dan gelukkig als ik mij weer eens des te meer realiseer dat ik in alle opzichten een meer dan gelukkig mens ben. In materiële en financiële zin ontbreekt het mij aan niets. Feitelijk is dat slechts ordinaire rijkdom. Natuurlijk, ik heb makkelijk praten omdat ik alles heb. Dat realiseer ik mij maar al te goed.
Maar mijn echte rijkdom zit diep van binnen. Mijn vrouw en kinderen. Die o zo belangrijke thuisbasis waar ik op ieder moment van de dag een warm, zorgzaam en liefdevol nest ontmoet. Het lijkt zo vanzelfsprekend maar dat is het niet. Menigeen moet dat missen. Dat ik er nu bewust enkele weken afstand van genomen heb, heeft mij des te meer laten beseffen hoe rijk ik ook in immateriële zin ben.

Uitgerekend tijdens deze week is het zevendertig jaar geleden dat ik ben getrouwd met mijn eerste en enige vrouw. De herinnering aan die dag heb ik nog nooit vergeten maar deze keer wel. De dagen glijden hier voorbij en ik heb amper besef van de datum; heb ik ook nergens voor nodig.
Toevallig belt op die dag mijn contactpersoon in dit traject. Zij wil graag een afspraak maken en stelt volgende week donderdag voor. Ze vraagt zich hardop af welke datum dat is. Wacht even, vandaag is het woensdag de twaalfde en dat wordt dus de twintigste. Kan dat? Het muntje valt: de twaalfde april, dus mijn trouwdag. Ik stuur mijn vrouw een heel lief appje en krijg een even lieve reactie terug. Als ik thuis ben, zal ik het haar maar vertellen.

Zoals verwacht is deze week voor de rest geruisloos verlopen.
Een paar keer per week hebben we met de groep een dagopening of -afsluiting. Ik vertel dat deze extra week mij echt goed doet en tel nu met veel plezier de dagen af tot vrijdag, de dag dat ik weer naar huis ga. Voorspelbaar reageren enkelen breed glimlachend met de opmerking dat de hele groep met mij mee aftelt en dat ze blij zullen zijn als ik weg ben. Werkt bij iedereen op de lachspieren; zo is het ook bedoeld. Ik weet dat meerdere mensen het echt jammer vinden dat ik wegga. Vertellen ze ook in de groep. Met hen heb ik regelmatig heel persoonlijke gesprekken gevoerd.
Dat komt natuurlijk vooral doordat we als lotgenoten deels over hetzelfde praten, ook onuitgesproken. Er wordt geluisterd, niet veroordeeld. Ik weet ook dat mensen zich op de een of andere manier snel vertrouwd bij mij voelen en zich heel openhartig opstellen. Waardoor dat komt? Ik weet het niet; zo bijzonder ben ik niet. Ik ben niet echt dom, dat scheelt alvast. Meestal serieus en regelmatig schijn ik ook verstandige dingen te zeggen. Voor de rest een willekeurige mix van empathie, oprechte belangstelling, mijn eigen openheid en een positieve instelling. Eeuwig optimisme en denken en handelen in termen van kansen in plaats van onmogelijkheden. Op z’n tijd wat humor om de spanning te breken en de zaak wat te relativeren maken het plaatje compleet.

Het meest smakelijke dat ik hier heb geleerd, is hoe je een snickerboterham maakt. Een sneetje witbrood met boter, een laagje pindakaas en daar nog een laagje chocopasta overheen. Het lijkt mij een rare combinatie maar het resultaat smaakt naar een echte Snickers. Heerlijk. Op calorieën hoef ik nooit te letten.

Gisteren -Witte Donderdag- heb ik mijn laatste avondmaal hier op locatie genuttigd.
Vandaag ben ik na het ontbijt naar huis gegaan en is het voor mij een echte goede vrijdag. Jezus die aan het kruis werd genageld zal die dag destijds helemaal geen Goede Vrijdag gevonden hebben. Hij deed het voor de mensheid, ik uitsluitend voor mijzelf. Verschil moet er zijn tenslotte.

Hierna begint het betere werk waar ik om gevraagd heb. Ik wil mezelf nu wel eens ontmoeten in plaats van telkens weer tegen te komen. Dat zal ambulant en op een andere locatie zijn; ik weet nog niet waar. Jammer dat het niet aansluitend kan aan deze weken. Ik wacht thuis op nader bericht. In de tussentijd ga ik wel onder begeleiding aan de slag met fysieke revalidatie: rechterarm en -been.

Ik zal er vast regelmatig wat over schrijven.
Voor de rest is mijn fantasie grenzeloos.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje