Kusje erop

Vorige operatie aan mijn schouder is anders gelopen dan gedacht.
Ik verwacht een simpele ruggenprik. Vind ik ook het prettigst; krijg ik nog wat mee van hetgeen er allemaal rondom gebeurt.
Kort voor de operatie krijg ik te horen dat het toch een algehele narcose wordt.

Ik weet vooraf dat de operatie nogal ingewikkeld is.
Vandaar perse twee chirurgen.
Tijdens operatie veel bloed verloren. Ook daarna wonden die slecht genezen. Bloeddruk erg laag, bloedsuikerwaarden nogal afwijkend. Een dag later zetten ze een paar zakjes bloed bij. Dagenlang voel ik mij duizelig en ben ik nogal wankel op mijn benen. Nu nog geregeld.
Ik slik tabletten om ijzergehalte weer een beetje op peil te krijgen. Langetermijnwerk.

Wat ze gedaan hebben?
De metalen pen eruit halen die ze er ruim twee jaar geleden hebben ingezet. Deze hebben ze vervangen door een of andere plaat die er ook voor moet zorgen dat het bot nu eindelijk aan elkaar gaat groeien. Na ruim twee jaar.

De chirurgen hebben royaal moeten snijden.
Eén forse jaap vanaf de schouder tot aan de elleboog. Nog twee kleinere incisies bovenop mijn schouder en nog eentje op mijn elleboog.
Mijn arm hangt ter ondersteuning in een sling. Ga dit alsjeblieft niet verwarren met een string anders krijg ik dat MeToo-gezever weer over mij heen.
Over een paar weken starten we met een waarschijnlijk langdurig revalidatietraject zodat ik mijn arm weer enigszins normaal kan gaan gebruiken.

Ik tel de dagen af tot maandag; dan ga ik weer onder het mes.
Nu zijn mijn (etalage)benen aan de beurt. Ben ik een jaar of zeven geleden ook al eens aan geopereerd. Toen is een bypass aangebracht van de linker naar de rechter slagader vanuit mijn lies. Dichtgeslibd. Nu gaan ze vanuit de buik opereren. Er zullen weer twee chirurgen in de startblokken staan. Zowel algehele narcose als ruggenprik.

Had je maar meer moeten lopen.
Natuurlijk snap ik die goed bedoelde adviezen. Dé remedie tegen etalagebenen is natuurlijk lopen, lopen, lopen. Vertelt iedere arts. Zelfs ik begrijp dat.
Het wordt een beetje lastiger als je het wel begrijpt maar niet kan doen omdat je sinds de operatie alleen maar last blijft houden en gewoon niet meer kán lopen. Tussendoor nog een extra operatie gehad en dan nu weer.
Na maandag wil ik eens effe helemaal niks meer schrijven over operaties.

Lopen, lopen, lopen.
Da’s alles wat ik wil. Weer redelijk normaal kunnen lopen.
Ik reken erop.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje