Ik werd geboren zonder het te vragen
en ik zal sterven zonder het te willen
dus laat me minstens leven zoals ik het wil
ik ben hier niet op de wereld
om te zijn hoe anderen het willen
Geen idee van wie deze uitspraak is maar ik vind ‘m wel nog altijd mooi.
Ik erger mij regelmatig aan al die mensen die denken dat ze mij moeten voorschrijven wat ik wel en niet zou moeten doen. Zo langzamerhand neem ik hen ook volstrekt niet meer serieus. Nou ja, dat doe ik al langer niet meer.
Opmerkingen over mijn manier van leven, leef ik wel gezond, doe ik wel genoeg aan sport, hoe kleed ik mij bij welke gelegenheid, hoeveel tijd zit je per dag aan je pc, eet ik wel genoeg, eet je ook voldoende groente en fruit, ga je ook wel iedere dag wandelen, zorg zeker voor voldoende nachtrust. Niet vergeten hoor: wel halfjaarlijks naar de tandarts gaan. En zo gaat die onzinnige prietpraat maar door. Daar zit ik dus echt niet op te wachten.
Over een paar maanden word ik 62. De tijd van de luiers ligt dus al een tijdje achter mij.
Mij lijkt dat ik zo langzamerhand zelf wel kan bepalen of ik een paraplu meeneem als ik ga wandelen. Vanwaar die onnozele en ziekelijke bemoeizucht?
Bezorgdheid versus bemoeizucht. Meestal opteer ik voor het laatste en toevallig kan ik daar niet tegen. Dan ga ik steigeren, of ik wil of niet. Automatische piloot.
Waar bemoeit iedereen zich toch mee? Dat doe ik toch ook niet bij anderen.
Het is zo simpel. Laat mij leven zoals ik het wil. Ik ben hier niet op de wereld om te zijn hoe anderen het willen.
Toevallig schrijf ik regelmatig een column voor Banger Sisters.
Ik moet er niet aan denken dat anderen zich ermee gaan bemoeien wat ik schrijf, hoe ik schrijf en hoe vaak ik schrijf. Als dat wél gebeurt zal ik heus niet acuut stoppen. Ik weet wel zeker dat opmer-kingen in die richting er bij mij links in en rechts weer uit gaan. Het zijn en blijven mijn eigen columns. Het schrijven ervan is een voor mij belangrijk deel van mijn zinvol leven. Iedereen blijft daar dus met de vingers vanaf. Ik vind het wel leuk als ik reacties krijg, positief maar evenzo kritiek. Daar ben ik ook blij mee en daar kan ik alleen maar van leren.
Zo af en toe denk ik wel na over het zinnetje “en ik zal sterven zonder het te willen”.
Dat blijft voor mij een vraag. Niet dat ik meteen met allerlei plannen rondloop maar als ook mijn tijd is gekomen wil ik nog altijd zelf aan het roer blijven staan. Ik ben tenslotte de regisseur van mijn eigen leven; en dat wil ik blijven.
Tot aan mijn dood.
