Nuchter

De laatste weken heb ik geschreven over mijn longkanker.
Gewoon, zoals het is. Krijg ik veel, meestal heel persoonlijke reacties. Mensen die zich herkennen in wat ik schrijf en ook hun eigen verhaal kwijt willen. Dat raakt mij vaak. Vooral blijven doen. Ook over kanker kun je gewoon praten.

We kennen allemaal de verschillende fasen als je slecht nieuws krijgt.
Heel vaak begint dat met ontkennen. Oh nee, dit kan niet waar zijn, zeg dat het niet zo is. Die fase heb ik volledig overgeslagen. Ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn longarts mij begin dit jaar vertelt dat er een verdacht plekje in mijn longen zit. Drie maanden later het bericht dat het plekje is gegroeid, mogelijk kwaadaardig en voor alle zekerheid opereren. Ik ben er stoïcijns onder. Wat is, kan ik toch niet veranderen.
Daarna de fase van boosheid. Boos op god, de artsen, het lot dat juist jou getroffen heeft. Boos op jezelf. Heb ik ook volledig gemist. Ik zou niet weten op wie of wat ik boos zou moeten zijn. Op een muur gaan bonken in de hoop die in een deur te veranderen, is volslagen zinloos. Doet nog pijn ook, niet doen dus.

Dan ga je vechten, je afreageren. Mensen worden bang, wanhopig, raken in paniek, depressief. Stoppen in één klap met roken, gaan intensief sporten, bezoeken alternatieve genezers. Kijken naar buitenlandse klinieken, verkopen hun hele hebben en houden en gaan een wereldreis maken. Nou ja, verzin het maar. Die fase kan heel lang duren alvorens je uiteindelijk het onvermijdelijke begint te accepteren. Je legt je erbij neer, je hebt de strijd verloren. Ook dat heb ik allemaal gemist.
Ik prijs mij gelukkig dat ik geen paniekvogel ben. Nooit geweest ook. Depressief ben ik al meer dan tien jaar, chronisch. Is nou niet echt leuk maar ook daar heb ik mee leren leven. Het is niet anders maar ik was, ben en zal altijd positief in het leven blijven staan. Depressie is een ziekte; positief zijn een levenshouding. Laat ik niet vergallen door slecht nieuws.

Doet mij dat allemaal niks? Ben ik zo’n koele kikker?
Nou nee. Van nature ben ik een gevoelsmens. Tegelijkertijd ben ik heel rationeel en realistisch ingesteld en kan ik alles relativeren. Gewoon, nuchter. Nooit anders geweest en ook nu dus niet. Daar prijs ik mijzelf meer dan gelukkig mee. Klinkt voor menigeen volslagen tegenstrijdig maar is het voor mij niet. Ontkennen van de werkelijkheid is alleen jezelf en anderen wat wijsmaken. Hou ik niet van. Het leven komt zoals het is.

Is vechten tegen kanker wel een gevecht? Als het dat al is, is het een volstrekt ongelijke strijd. Je bent immers volledig afhankelijk van artsen, medicijnen en een factor geluk zonder dat je daar zelf iets aan toe kunt voegen. Maar hoe dan ook: ik blijf hopen -nou nee, vertrouwen- dat alles uiteindelijk goed komt. Moed verloren, al verloren. Een positieve houding helpt daarbij.
Ach, weet je. Mocht het toch helemaal fout aflopen dan weet ik mij altijd nog getroost bij de gedachte dat de dood en ik elkaar nooit zullen ontmoeten. Zolang ik er ben, is de dood er niet. Als de dood er is, ben ik er niet. Een geruststellend gevoel.

Tot op de dag van vandaag heb ik nog geen traan gelaten. Ik betwijfel of die er ooit komt. De tijd zal het leren. Met kanker ben ik nog altijd helemaal niet bezig. Ja, erover schrijven maar dat doe ik heel bewust. Als uitlaatklep voor mijzelf en wellicht een hart onder de riem voor een ander.
Wat ik zeker niet heb gedaan, is uitvoerig googlen op wat kanker allemaal met een mens kan doen. Even wat hoofdlijnen en dat is voor mij voldoende. Anders ben je al dood voordat je het zelf in de gaten hebt. De werkelijkheid hoor ik wel van artsen en verpleegkundigen.

Vorige week krijg ik een boekje : “Tweehonderd vragen en antwoorden over longkanker” (Wat patiënten en hun naasten willen weten). Uitgegeven door het Longkanker Informatiecentrum en samengesteld door een team van longartsen, een chirurg en een radiotherapeut. Ik ben er kort even diagonaal doorheen gefietst. Korte vragen en korte antwoorden. Meestal niet meer dan tien regeltjes, wat uitvoeriger als het nodig is. Zakelijk, in duidelijke taal, objectief en deskundig zonder allerlei gebreuzel. Dat ga ik met plezier helemaal lezen.

En voor de rest? Ik leef mijn leven zoals het altijd is geweest.
Geniet van alle kleine dingen.
Doodgaan kan altijd nog.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundels Vis op vrijdag en Ik hengel maar wat!

[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
[bol_product_links block_id=”bol_5a3418acac9a0_selected-products” products=”9200000086862039″ name=”Ik hengel maar wat rob” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje