“Doodgeschoten olifant plet jager”.
Dat is tenminste nog eens nieuws. Niet alleen de olifant maar ook de jager is dood!
Laat vrouw en vijf kinderen achter. Ach, het is maar in Zimbabwe of zo.
Eigenlijk wil ik het hierbij laten.
Kennelijk valt de laatste olifant die door een collega-moordenaar naar het hiernamaals wordt geschoten bovenop hem en het slachtoffer vergezelt ‘m naar het Nirwana. Een nooit verwacht en verpletterend einde van zijn leven. Wat wil je een mens nog méér toewensen dan zo aan zijn einde komen. Tijdens de uitoefening van zijn liefhebberij.
Tot zijn laatste ademsnik heeft de jager kennelijk kunnen genieten van wat hij zo graag heeft gedaan. Heerlijk op wilde dieren jagen en die dan doodschieten. Waarom? Een adrenalineshot van jewelste, enkel en alleen voor zichzelf? Een geweldige kick?
Dieren doden andere dieren; om te overleven. Dat heet instinct.
Mensen die wilde dieren doden enkel en alleen voor hun eigen plezier zijn ronduit beesten. Heeft vast ook te maken met IQ. Dat is het verschil dan wel de overeenkomst tussen mens, dier en beest.
Mijn gedachten gaan vooral uit naar die olifant.
Van de olifantenmoeder en de jonkies die zij wilde beschermen hoor ik niks meer. Zij springt in de bres omwille van dat jonge grut; moeders doen dat nu eenmaal. Zij is dood. Gewoon neergeknald door een maffe idioot die dat wel leuk vindt? Ik kan alleen maar oordelen op basis van dat krantenbericht. Misschien ligt het allemaal veel genuanceerder en anders wat mij betreft niet zeuren. Het is toch zijn hobby?
Olifanten behoren nou niet echt tot de diersoorten waarbij de slager telkens vraagt of het ook een onsje méér mag zijn. Ik gruwel van mensen die het leuk vinden om wilde dieren dood te schieten. Gewoon, als hobby; zeg maar een soort van sport.
Ik zie het overlijdensbericht van die jager.
Sentiment omwille van vrouw en kinderen hoef je van mij heus niet te verwachten. Blijft voor hen natuurlijk triest maar dat risico hadden ze samen eerder kunnen bedenken. Die weduwe gaat vast tegen die bloedjes van kinderen vertellen dat pappie het altijd leuk vond om wilde dieren dood te schieten. Die stomme olifanten ook; waarom liepen die daar? Daarom is pappie nu hartstikke dood. Allemaal de schuld van dat stomme beest. Klopt.
Kennelijk wek ik op Facebook de indruk dat ik alleen maar meelij heb met een onbekende dooie olifant in een ver land maar veeg ik mijn kont af met het rouwleed van de nabestaanden, de kinderen. Wat ben ik toch een harteloos figuur.
Die arme knul kan nooit meer jagen. Puh.
De enige vraag die bij mij opkomt, is of ze die olifant niet op tijd hadden kunnen reanimeren.
Ter nagedachtenis aan die olifant brand ik in gedachten een extra kaarsje. Komt te staan tussen die andere kaarsjes ter nagedachtenis aan onschuldige mensen in oorlogsgebieden. Aan slachtoffers van terroristische aanslagen.
Er zijn gelukkig nog altijd olifanten.
Dieren, geen beesten.
Alleen mensen kunnen beesten zijn.
Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
