Ouderenzorg

Ik lees deze week het manifest van Hugo Borst en Carin Gaemers.
Niet alleen voetballiefhebbers kennen Hugo Borst. Regelmatig lekker onorthodox; hou ik van.
Medestrijder Carin Gaemers is waarschijnlijk minder bekend: zij is schrijfster.

Maakt het wat uit of je iemand kent?
Natuurlijk wel maar ik ben vooral geraakt door het thema dat zij aansnijden: ouderenzorg.
Krijgen ouderen wel de zorg die zij in die fase van hun leven nodig hebben? Het gaat hier toch niet om een of ander ontwikkelingsland dat nog nooit heeft gehoord van ouderenzorg maar om een meer dan welvarend land als Nederland.

Het manifest begint zo:
“Teveel kwetsbare ouderen in verpleeghuizen krijgen structureel niet de zorg die zij zo hard nodig hebben. Door gebrek aan aandacht zijn teveel verpleeghuisbewoners veroordeeld tot het lijden (!) van een monotoon bestaan. Dit is een aantasting van hun grondrechten.”
N.B. Dat (!) is van mij.
Wat ook mijn aandacht trekt is het schitterende uitgangspunt dat ouderenzorg geen schadepost is maar een algemeen belang en een kwestie van fatsoen.
Stof tot nadenken.

Ik kijk naar de geldstromen die ieder jaar weer worden gereserveerd voor ouderenzorg.
De vraag is maar of het geld daar terecht komt waarvoor het ook is bedoeld. De werkvloer weet het best waar behoefte aan is. Heeft diezelfde werkvloer ook een stem als het gaat om toegekende middelen te besteden? Meer handen aan het bed, in (thuis)zorg, tijd en aandacht voor ouderen of komt het al dan niet gecontroleerd terecht bij management, directie en bestuur?
Onnodig en ongepast om gemeenschapsgeld te besteden aan imago, status of marktpositie van een zorginstantie, zo staat ook in het manifest. Het morele kompas van bestuurders.
Hoezeer meer kan ik het ook daarmee eens zijn.

In het manifest worden ook normen en percentages genoemd waar goede ouderenzorg aan zou moeten voldoen. Daar heb ik geen verstand van en dat interesseert mij ook helemaal niet. Lijkt mij meer iets voor statistici en vooral voor mensen die er ook vanuit de praktijk ervaring mee hebben.
Het enige dat ook ik zie is de tijd die gemoeid is met allerlei bureaucratische rompslomp. Urenverantwoording en meer van dat soort onzin. Alles op papier. Voor wie in ‘s hemelsnaam?!

Het wordt tijd dat ook politici verder kijken dan hun partijpolitieke neus lang is en duidelijk zeggen waar ze voor staan. Ik weet dat dit een contradictio in terminis is: politici en duidelijkheid. Langetermijndenken is politici helaas maar al te vaak vreemd. Zij leven immers vooral in het nu.

Ogenschijnlijk maak ik mij er deze keer wel erg gemakkelijk van af met een column die voor een deel bestaat uit citaten van hetgeen al door anderen geschreven is.
Denk er maar van wat je denken wilt. Ik ga heus niks verzinnen wat anderen al bedacht en verwoord hebben. Mooier zou ik het niet kunnen en vooral: ere wie ere toekomt. Het enige dat telt is dat dit thema de aandacht krijgt die het ook verdient. Daarom schrijf ik erover.

Het gaat om aandacht voor die ouderen die er mede voor hebben gezorgd dat onze wereld er nu uitziet zoals hij is. Na gedane inspanning hebben zij een mooie oude dag, zorg en aandacht verdiend.
Daar moeten wij met z’n allen borg voor staan.

En dat gaan we dus doen!

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje