Als je het hebt over pesten gaan in 99 % van de gevallen de gedachten uit naar kinderen. Dat zijn van oudsher immers de pestkoppen, volwassenen doen dat niet.
De gevolgen van dat pestgedrag gaan ver, zelfs tot zelfmoord aan toe. Kinderen in de knop van het leven, die nog aan hun eigen leven moeten beginnen, stappen eruit. Vrijwillig? Nou, dat lijkt me niet. Voordat je die stap neemt zijn er al heel wat stations gepasseerd. En er is niemand die die trein heeft zien passeren.
Het beeld dat voor eeuwig op mijn netvlies staat gebrand, is de foto van Tim Ribberink en zijn afscheidsbriefje in november 2012. Die gingen mij door merg en been. Hoe kan het dat een kind tot zo’n fatale stap gedreven wordt? Maar zeker ook omdat die jongen akelig veel leek op onze jongste zoon. Ik weet het, een ronduit belachelijke vergelijking in verhouding tot wat het verlies van een kind betekent voor ouders. Voor mij blijft dat wel een associatie waardoor ik het beeld en de boodschap van Tim Ribberink nooit meer zal vergeten.
Andere gevallen van kinderen die zelfmoord plegen zijn uiteraard even schrijnend. Waar mij echter de broek van uitvalt, is dat er vervolgens in allerlei bladen artikelen verschijnen waarin jongeren toch maar vooral wordt geadviseerd om weerbaarheidstrainingen te gaan volgen om zich te wapenen tegen andere kinderen die hen willen pesten.
Waar gaat dit over?! Moeten de slachtoffers zich gaan wapenen of zou het toch wel handig zijn om de daders aan te pakken? Niet even een vermanend woordje “Stout, dat mag je niet meer doen”, maar stevig aanpakken. Een strafkamp gaat vooralsnog wat ver en gelukkig wordt er eindelijk ook in het onderwijs wat meer aandacht aan besteed. Eindelijk. Alleen betwijfel ik of leerkrachten in staat zijn om in de klas en op het schoolplein pestgedrag te onderkennen. Mwah.
Datzelfde geldt voor veel ouders, gelukkig lang niet allemaal. Ook zij zien het vaak niet en de kinderen die gepest worden vertellen dat vaak ook helemaal niet. Zij schamen zich ervoor: “Ik ben toch maar een watje. Dat vertel je toch zeker niet?” Maar innerlijk gaan die kinderen er wel aan kapot. Een kwestie van tijd voordat de bom ontploft.
Zeker ook volwassenen weten heus wel wat pesten is.
Linda Farkas schreef er onlangs op Banger Sisters een mooie column over: Gepest!
Daarin beschrijft zij niet alleen wat dat voor haar als kind heeft betekend maar ook over de gevolgen die dat nog altijd kan hebben als je volwassen bent.
Ik ben een bofkont. Ook op school werd ik vroeger nooit gepest. Sterker nog: op de lagere school mocht ik van de “meester” vaak meehelpen met het nakijken van schriftjes van andere klasgenootjes. Pedagogisch natuurlijk niet echt verantwoord maar ik werd er door andere klasgenootjes nooit op aangekeken.
Ook op de middelbare school werd ik nooit gepest. Kwam natuurlijk ook omdat ik menig jaar klassevertegenwoordiger was en in het klasseboek moest bijhouden wie er wel en niet in een bepaalde les aanwezig was. Nou ja, in die tijd was ik nogal creatief en menig uurtje gezellig de stad in wist ik keurig in de boekhouding te verantwoorden. Hoe dan ook: gepest werd ik nooit.
Die kaarten liggen nu anders.
Nu word ik wel gepest. Omdat ik na 30 jaar hard werken werkloos werd, daarna ziek en zelfs volledig arbeidsongeschikt. Daar heb ik zelf nooit om gevraagd maar het is mij wel overkomen. Ik klaag niet maar door de buitenwacht word ik nog altijd vergeleken met wie ik ooit was, met wat ik toen presteerde. Dat kan ik dus niet meer.
En daarmee word ik vaak gepest.
