Ik zit al een maand thuis voordat de daadwerkelijke revalidatie begint.
Volgens planning gaan ze met vier man aan mij sleutelen. Een fysiotherapeut, een ergotherapeut, een logopedist, een psycholoog. En dan nog een revalidatiearts om alles een beetje in de gaten te houden. Wat een luxe! In de Gazastrook doen ze het voor minder.
De gevolgen waaraan gewerkt kan worden na een hersenbloeding of herseninfarct – een CVA (Cerebro-Vasculair-Accident) oftewel een beroerte- kun je indelen in drie groepen:
– fysiek;
– cognitief;
– gedrag en emoties.
Dat verzin ik niet zelf maar staat keurig in “De werkmap revalidant” die ik bij het Atrium ziekenhuis in Heerlen heb ontvangen. Een informatieklapper, kort en duidelijk. Daarin wordt op hoofdlijnen ook vermeld wat we doen, planning en uitvoering van mijn eigen activiteiten en zo.
Bij mij gaat het op korte termijn vooral om de fysieke gevolgen.
Mijn hersenbloeding was links dus heb ik rechts uitvalsverschijnselen.
Mijn rechtervoet voel ik amper; de hele dag zo’n slapend, doof en tintelend gevoel aan die voet. Ik verwacht dat dit een blijvende beperking zal zijn. Alles wat het méér is, is meegenomen. Met fysio kijken we of daar verbetering in valt aan te brengen. Daar kan ik natuurlijk zelf ook wat aan doen. Simpel: een paar keer per dag een stukje wandelen. Geen smoesjes van “misschien gaat het wel regenen” en dat soort onzin. Ik heb thuis immers ook een loopband, een hometrainer en nog wat van dat spul. Ik heb de discipline om het te doen. Ik weet waarom.
Ergotherapie is vooral gericht op het kunnen verrichten van de dagelijkse bezigheden in de eigen woon-, leef- en werkomgeving. Persoonlijke verzorging, heldendaden verrichten in de keuken, boodschappen doen, reizen met openbaar vervoer. Ik noem maar wat dwarsstraten. Uiteraard komt daar vele malen meer bij kijken.
Bij mij gaat het vooral om mijn rechterhand. Daar heb ik minder gevoel en kracht in, soms een verlammend gevoel. Ik mis ook de coördinatie over mijn vingers. In het begin is dat -zwak uitgedrukt- nogal lastig bij schrijven en bedienen van het toetsenbord. Dat lukt gewoon niet meer. Vervelend als je rechtshandig bent en schrijven je favoriete bezigheid is.
Ik heb geoefend, veel geoefend. Al tijdens mijn opname in het ziekenhuis. Inmiddels merk ik amper meer dat ik daar nog beperkt in ben.
Ik heb het eerder al gezegd: ik ben een geweldige bofkont en dank iedere avond voor het slapen gaan jezeke op mijn knietjes dat ik zo’n geweldige engelbewaarder heb.
De logopediste is niet rijk geworden van mij. Blijkt helemaal niet nodig.
Tussen de bedrijven door heb ik nog een neuropsychologisch onderzoek. De uitslag stemt mij tot meer dan tevredenheid. Geen enkele indicatie voor (blijvende) hersenbeschadiging.
Hoeveel geluk kan een mens hebben?
Voor hetzelfde geld schrijf ik dit verhaal vanuit mijn rolstoel. Of schrijf ik nooit meer.
Zo af en toe moet ik er zelf om lachen. Ik struikel over mijn eigen woorden. Niet omdat ik beperkt ben maar omdat ik meteen weer in de hoogste versnelling draai.
Ik leer het nooit.
Schrijven gaat weer als vanouds, zeker op het toetsenbord.
De lichamelijke beperkingen, tijdelijk of blijvend, interesseren me eigenlijk nauwelijks meer. Er zijn belangrijker dingen in het leven.
Vandaag hebben we een informatiebijeenkomst in het Atrium gehad.
Ervaringen uitwisselen met lotgenoten. Leerzaam en nuttig.
Ook dat hoort bij revalideren!
Een compliment voor het Atrium ziekenhuis in Heerlen!
