Schroefje los

Ik heb een schroefje los.
Degenen die mij een beetje kennen, weten dat allang.
Tik al jaren niet lekker meer. Nooit gedaan ook.

Ik heb het al eerder verteld.
Twee jaar geleden breek ik mijn been en amper twee weken later mijn arm. Inmiddels sta ik in het Guinness Book of Records. Ach, je moet alles in het leven eens hebben meegemaakt.

Een paar maanden geleden kom ik voor de zoveelste keer bij een revalidatiearts.
Hij gaat voor mij staan en doet een paar simpele rek- en strekoefeningen met mijn rechterarm. Ook ik hoor nu de botten letterlijk kraken. In mijn schouder. De afgelopen jaren heb ik al heel wat artsen versleten en nu tref ik eindelijk iemand die mij na al die tijd vertelt dat er iets niet klopt. Weet ik. Mijn arm kan ik niet boven schouderhoogte krijgen.
Na de nodige scans blijkt dat er daadwerkelijk een schroefje los zit in de metalen pen die in mijn arm zit. Operatie nodig. Gaat over twee weken gebeuren.

Even terug in de tijd.
Ik breek mijn been. Wordt een metalen pen in gezet en daarna alleen maar last van chronische ontstekingen. Die pen is er ruim een half jaar geleden weer uitgehaald. Ontstekingen weg maar lopen gaat met de week moeilijker. Thuis iedere dag een paar keer op de loopband. Het kost mij steeds meer moeite om naar de bushalte te lopen. Nog geen 500 meter; de bus naar het ziekenhuis. Bij de draaideur zeggen ze al: Dag meneer Van Spanje. Geen goed teken.

Maar nu weer even over die krakende botten in mijn schouder.
Ook in die arm zit dus een metalen pen. De meest simpele dingen kan ik als rechtspoot al jaren niet meer met mijn rechterarm. Bij eerdere operaties zijn zenuwbanen beschadigd. Herstelt waarschijnlijk nooit meer. En dan nu ook nog letterlijk een schroefje los. Van die metalen pen; vandaar dat gekraak in mijn schouder.

Alles gaat inmiddels met links. Scheren, tanden poetsen, een boek vasthouden, de vaatwasser leegruimen, schrijven. Dat laatste kan ik alleen nog met mijn linkerhand en mijn rechterringvinger en -pink. De rest van mijn rechterhand kan ik niet gebruiken.
Gestopt met biljarten: kan niet meer. Tuinieren, mijn grootste hobby: kan niet meer.
Ach weet je. Doe het zelf eens. Een dagje alles “gewoon” doen met alleen je linkerhand. En die pink en ringvinger. Je zult weten wat ik bedoel.

En nu dan weer onder het mes.
Volgens de operateur wordt dat een best wel zware operatie. Het zal wel. Ik slaap er niet minder om. Wat gaan ze doen? Die pen eruit? Het maakt mij allemaal niet uit; hoor ik nog wel. Alles beter dan het nu is. Ik wil mijn rechterarm weer een beetje meer kunnen gebruiken. Een illusie?
Kan best zijn dat ze tegelijkertijd, eerder of later ook weer mijn been opereren. Staat ook nog op de rol. Gaat zeker gebeuren. Wanneer? Ik weet het niet; hoef het niet te weten. Ik hoor het wel.

Ik weet wat mij te wachten staat.
Spontaan applaudisseren doe ik niet maar ik lig er ook niet wakker van.

Mocht ik het niet overleven is dit mijn laatste column.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje