Een paar jaar geleden (2011) verschijnt mijn eerste boek; een autobiografie. Over werkloosheid, depressie en zo. Ik krijg meerdere verzoeken om een recensie-exemplaar toe te sturen.
Zo ook van Banger Sisters. Nooit van gehoord maar toch is er op de een of andere manier een klik met dat magazine en bovenal wil ik ook wat aan PR voor mijn boek gaan doen. Even googlen en ik stuur een recensie-exemplaar toe.
Daarna gaat het snel en er verschijnt een mooie recensie van Banger Sisters waar ik nog altijd trots op ben. Die vind je ook op mijn website www.robvanspanje.nl. Zo af en toe reclame maken mag toch wel?
In datzelfde jaar benadert Banger Sisters mij met de vraag om periodiek een column voor het magazine te gaan schrijven.
Uh. Ik columns schrijven?
Ik zou niet weten hoe je een column schrijft. En waarover dan in ‘s hemelsnaam? Ik heb toch helemaal niks te vertellen? Bovendien flipper ik in die tijd nogal van links naar rechts als gevolg van mijn chronische depressie. Van de andere kant ben ik juist ook op zoek naar nieuwe dingen om op een zinvolle manier weer inhoud te geven aan mijn leven. Bovendien schrijf ik graag, anders zou ik ook geen boek geschreven hebben. Mwah, waarom dan geen columns?
De frequentie waarmee ik eventueel ga schrijven stemmen we wel af. Een keer per week zal ongetwijfeld een mentale ballast gaan vormen die ik op dat moment niet aankan en ook niet wil. Dat is duidelijk teveel. Een keer per maand vind ik zelf te weinig. Dat voelt als een incidentele verbale oprisping en dan weer vier weken in de ruststand. Ik kies voor een middenweg die nét een leuke uitdaging vormt om actief bezig te blijven maar niet leidt tot onnodige stress.
Ik ga columns schrijven voor Banger Sisters.
Wat de doorslag geeft om het te gaan doen is de rode draad van mijn te schrijven columns. “Wat heeft je in je leven gemaakt tot wie en wat je nu bent? Wat houdt je bezig?”
Ik ben verkocht.
Ha, ik mag mij nu columnist noemen.
Het zal wel. Daar gaat het natuurlijk helemaal niet om.
Het belangrijkste voor mij is dat ik door het schrijven weer structuur begin te krijgen in het ordenen van mijn denken. Ik doe weer een appèl op mijn fantasie, mijn creativiteit.
Ik schrijf en bij elke column geniet ik ervan. In gedachten wat stoeien over een onderwerp, de hersenen even oprakelen, het schrijven zelf. De mooie en soms ontroerende reacties van lezers. Kennelijk laat ik lezers zo af en toe stilstaan bij onderwerpen waarover ik schrijf. Ik proef de glimlach bij een kwinkslag, een cynische opmerking en zelfspot. Heerlijk.
Alles in het leven is zo relatief. Wat maakt het uit. Laten we toch af en toe eens lachen.
Het feit dat ik deze columns nu schrijf betekent voor mij veel meer dan alleen maar zo af en toe een stukje schrijven. Dat stukje -zo je wilt column- schrijven gaat immers vanzelf. Voor mij betekent het vele malen méér. Het betekent voor mij een extra stimulans om verder te gaan met mijn zoektocht naar een nieuwe toekomst. Op zoek naar een zinvolle inhoud van mijn leven.
Het klinkt nog te simpel voor woorden maar ik heb door dat schrijven weer geleerd om stil te staan bij dingen die er in het leven, in míjn leven toe doen. Ik heb weer een sociaal netwerk opgebouwd van vele, warme contacten; niet alleen virtueel. Dat doet goed. Voor mij is het vele malen méér dan alleen maar dat stukje schrijven.
Meestal gaan mijn stukjes ook nog wel ergens over. In ieder geval gaan ze over dingen die mij bezighouden, die mij raken. Die mij hebben gemaakt tot wie en wat ik nu ben.
Wat je telkens leest is het resultaat van mijn persoonlijke groei. Een verrijking van mijn leven.
Ik hou van flauwekul en een slag ouwehoeren.
Soms ben ik serieus. Ook nu.
Banger Sisters, dank je wel
voor onze fijne samenwerking!
