Vijfenzestig

Jawel, uitgerekend vandaag word ik vijfenzestig.

Zeven weken heb ik geen column meer geschreven.
Mijn energie en concentratie zijn in die tijd echt helemaal nul komma niks. Een absoluut dieptepunt zoals ik nog nooit heb meegemaakt. Dus even een meer dan nodige time-out ingelast.
Is dat een writersblock? Nee. Vele malen meer dan dat. Ik zit er gewoon helemaal doorheen. Fysiek en psychisch; even helemaal op.

Zelfs geen zin om een column te schrijven zegt bij mij meer dan genoeg.
Dan gaat het meer dan effe niet meer zo lekker. Dat had ik dus. Het schrijven van die stukjes is mijn lust en mijn leven. En dan komt de man met de hamer; dan houdt het op. Ik heb ‘m nog nooit ontmoet. Meer dan mij lief is weet ik nu hoe dat voelt. Vandaar die time-out van de afgelopen weken.

Laat ik mijzelf nu even wijsmaken dat ik er vandaag niet omheen kan.
Ik word uitgerekend vandaag immers vijfenzestig. In vroeger tijden is dat toch de officiële datum waarop je het stempel “bejaarde” krijgt. Rijp dus voor het bejaardentehuis.

Vijfenzestig.
Bejaard. Met kruk en al strompel ik naar mijn toetsenbord om weer een stukje te schrijven. Voordat ik straks naar het bejaardenhuis ga, laat ik nog even weten dat ik gewoon weer mijn columns ga schrijven. Met ingang van nu. Iedere week? Ik zie het wel. Anders wordt het tweewekelijks. De eindstreep van mijn herstel is nog lang niet in zicht. Voorlopig even kijken hoe de hazen gaan huppen. De rest komt wel weer, stapje voor stapje. Ik laat het op dit moment even afhangen van mijn inspiratie en energie die ver te zoeken zijn. Zo gaat dat met bejaarden.

Vijfenzestig.
Is dat bijzonder? Neu. Net zo apart als veertien of zevenendertig. Gewoon weer een jaartje meer op de teller. Het is wel een leeftijd waarop je weet dat je in je leven meer verleden dan toekomst hebt.
Word ik daar treurig van? Dacht het niet. Nog even heerlijk terugkijken hoe al die jaren zijn geweest. Leuk, prachtig en droevig. Zo is het leven. Menigeen in jonger jaren heb ik het tijdelijke met het eeuwige zien verwisselen. Ik ben er nog; moet ook jij het nog even mee doen.
Of ik oud zal worden? Ik denk het niet ondanks dat een waarzegster mij in mijn jonge jaren op de Tilburgse kermis heeft voorspeld dat ik ouder dan negentig zal worden. Toen leek dat prachtig, nu weet ik het niet. Liever niet eigenlijk, denk ik.

Ach weet je. Wat ik zo fijn vind aan ouder worden is dat je steeds meer dingen gaat relativeren.
In de tijd dat ik mijn vrouw leer kennen zijn haar ouders midden veertig. Dat zijn in die tijd in mijn ogen die oudjes; ik bedoel maar. Omgerekend naar mijn huidige leeftijd zou ik nu hun vader kunnen zijn. Hiermee is de relativiteitstheorie wel duidelijk.

Ik heb al een paar jaar pensioen. Precies over een jaar gaat mijn AOW in. Nog een paar jaar later en dan geldt datzelfde verhaal ook voor mijn vrouw.
Erg ver vooruit plannen doe ik niet. Laat het leven maar komen zoals het komt. Hopelijk qua fysieke en psychische gezondheid wel een beetje leuker dan de laatste jaren.

Ik ben een bofkont in het leven.
Komt vast goed.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje