Nederlanders gooien nog maar 41 kilo per jaar aan eetbaar voedsel in de afvalbak.
Niet met z’n allen maar per persoon.
Zitten we hier zielig te doen over de hongersnood in de wereld. Die bloedjes van kinderen ergens in Afrika. Hebben ocharm niks te eten. Het gemak van de kliko dient de mens.
Wat wij zoal weggooien?
Een miljoen broden. Niet per jaar maar per dag.
Slechts voor vier miljard euro per jaar aan prima eetbaar voedsel belandt bij het afval. Alleen al in Nederland. Wereldwijd voor zo’n 550 miljard. Kniesoor die daar nog op let.
Even gauw naar de supermarkt.
Op het boodschappenlijstje staat: let op THT en TGT. Kennelijk weet slechts een derde van de consument het verschil tussen die twee. “Ten minste Houdbaar Tot” en “Te Gebruiken Tot”. Die bloemkool ziet er zo mooi uit maar ja, dat stickertje hè. TGT morgen maar ik wil ‘m pas overmorgen gebruiken. Toch maar niet dus. Niet langer onze zintuigen bepalen ons gedrag maar een lullig stickertje. In wat voor rare wereld leven wij toch?
Houdbaarheidsdata blijken een averechts effect te hebben. Uitstekende producten die zo op het oog toch net een tikkeltje afwijken van wat we kennelijk graag in de schappen zien. Ze moeten gewoon meer dan perfect zijn. Idiote kwaliteitseisen die wij als norm wensen te hanteren. Een minieme afwijking qua vorm of kleur? Een komkommer of een wortel moet recht zijn. Waarom? Nu uh, gewoon, dat moet. Hup, door de shredder. De waanzin van onze consumptiemaatschappij.
Ik zie op zondagavond twee prachtige uitzendingen van “De Monitor” over dit onderwerp.
“Een derde van het voedsel in Nederland belandt regelrecht in de afvalbak.”
Het onderzoeksprogramma onderzocht onder producenten, supermarkten en consumenten wie de grootste voedselverspillers zijn en waarom het zo moeilijk is dit terug te dringen. Doelstelling van de overheid? Tussen 2009 en 2015 twintig procent minder verspillen. Nog geen procent van deze doelstelling is waargemaakt.
Verspilling begint al bij de producenten: selectie op basis van vorm en kleur. Nee, zoiets wil de consument toch niet. De supermarkten hebben ook liever geen uiterlijk afwijkende producten in de schappen. Het oog wil immers ook wat.
Het vingertje wijst vooral ook naar de consument.
Die consument die in de supermarkt een simpel artikeltje koopt waar behalve productinformatie en het prijskaartje nog een etiket op zit. THT of TGT? Maakt niet uit; weinig tijd en hup in het karretje. Zo zijn we inmiddels wel gedrild. Komt ie thuis en blijkt op die prachtige tomaten een THT-sticker te zitten. Datum gisteren. Hup, geen enkel risico en in de kliko. In een andere supermarkt zijn eenzelfde tomaten te koop. Zonder sticker.
Voedsel van uitstekende kwaliteit wordt simpelweg vernietigd. Mag niet zomaar weer terug naar de consument want dat verstoort vraag en aanbod en dus de prijzenmarkt.
Bedrijven laten ook mooie initiatieven zien die getuigen van maatschappij- en milieubewust handelen. Hergebruik, voedselbanken, veevoeder, compost, biovergisting. Kost kennelijk meer dan het oplevert maar ze doen het wel. Er zullen er vast nog veel gaan volgen; kost tijd. Kwestie van een lange adem.
Nou die consument nog.
Simpel, dat ben jij.
Dat ben ik.
Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
